Dag 9: L’viv

Vandaag was het gelukkig beter weer dan gister. De paraplu kon het grootste deel van de dag gewoon in de tas blijven, dus vandaag hebben we ook benut om nog wat foto’s te maken van gebouwen/kerken die we gister vanwege de regen niet gefotografeerd hebben. Daarom zijn we eerst nog even bij de Sint Joris kathedraal langsgelopen. De kerk was helemaal vol, want er was een dienst bezig.
Vandaag was zondag, en dat was te merken ook. In eigenlijk elke kerk was wel een dienst en om elf uur luidden alle klokkentorens in het stadscentrum en dat zijn er nogal wat! ’s Middags waren de ‘gewone’ zondagsdiensten over, maar dan gingen de trouwerijen, die er zaterdags niet meer bij pasten door! Dat betekende voor ons vooral dat als je in een kerk was, je meteen extra sfeer meekreeg: het prachtige gezang! De priester prediken hier namelijk niet echt, ze dragen hun tekst eigenlijk zingend voor. Gelukkig kunnen de meesten ook erg mooi zingen. Het is ook duidelijk te merken dat de mensen in Oekraïne nog sterk gelovig zijn: de meeste kerken zijn helemaal vol; mensen slaan kruisjes als ze een kerk voorbij lopen (jong en oud); mensen slaan kruisjes als ze voorbij een beeld van Christus aan het kruis komen, of een Maria-beeld, of iets dergelijks.
Na een stukje van de dienst in de Sint Joris kathedraal te hebben bijgewoond, gingen we verder naar de Armeense kerk. Ook hier begon een dienst, met een klein (vrouwen)koor erbij. De akoestiek in de kerk is heel goed, dus het gezang was prachtig om te horen, ook al stonden wij er een eindje vandaan. In de kerk was het altaar niet afgeschermd door een iconostase, maar tijdens de dienst werd ineens een gordijn dichtgedaan, zodat wij de voorganger en het altaar niet meer konden zien. We konden alleen zijn gezang horen; dat was wel heel apart!
Op advies van onze gids zijn we ook nog een keer naar de Latijnse kathedraal geweest, daar was nu een dienst in het Pools, maar dat betekende ook dat het orgel speelde. Hier konden we dus in een propvolle kerk, helemaal tegen de achtermuur, genieten van een hele kerk die met het orgel meezingt. Die saamhorigheid en dat mooie gezang in zo’n mooie grote kerk… je zou er haast gelovig van worden!
Om even wat anders dan kerken te bekijken, gingen we daarna het (voormalig) marktplein bekijken. Daar staan allemaal mooi gerestaureerde gebouwen uit de 17e en 18e eeuw. Elk gebouw is anders, en heeft zijn eigen geschiedenis. Op de vier hoeken staan beelden. Op één hoek staat Neptunus met zijn drietand. Die drietand is door de Sovjets eerst weggehaald, want de drietand zit ook in het wapen van Oekraïne, en zou dus te nationalistisch zijn!
We vervolgden onze kerkentocht naar de Bernadijnse kerk. Deze kerk hebben we echter niet vanbinnen kunnen bekijken, want zelfs het hele plein voor de kerk was helemaal vol met mensen die via een luidspreker de dienst volgden! Dan is het toch wel erg asociaal om dan als toerist je door die menigte naar binnen te werken, om even te kunnen kijken hoe deze kerk er dan vanbinnen uitziet.
Daarom gingen we verder naar het monument voor koning Danylo van Halytjsina. Hij was de stichter van de stad en de koning van Galicië, het gebied rondom L’viv.
Even verderop begint dan het Prospekt Svobody, een brede boulevard, met een parkje in het midden. In dit parkje staat ook het monument van Shevtsjenko. Op de bankjes die langs het pad stonden, zaten (vooral oudere mannen) te schaken, dus heeft papa nog even staan kijken. Als je deze straat uitloopt kom je uit voor de opera. Een groot, maar wel mooi sierlijk gebouw. Dit keer konden we ook binnenin rondkijken. Vanbinnen is het ook erg mooi versierd. De opera heeft wel extra veel betekenis voor mij, omdat Ruslana ter ere van het 750 jarig bestaan van ‘haar’ stad een optreden heeft gegeven bij het operahuis. Toen was ze dirigent van haar eigen symfonie, terwijl er een lichtshow op de opera was.
Daarna hebben we nog een paar andere kerken bekeken (het stikt in het centrum echt van de kerken) en hebben we geluncht.
’s Middags zijn we nog naar Vysoky Zamok geweest, de hoogste heuvel van L’viv met op de top een mooi uitzicht over de stad. Het is eigenlijk een groot park en door de regen was het paadje naar boven erg glad geworden, maar boven kon je even op een bankje zitten, voor je weer naar beneden ging.
Aan het eind van de middag hebben we nog inkopen gedaan voor de nachttrein van die nacht. Na een uurtje internetten zijn we nog even bij het Pototsky paleis langsgelopen. Een paleis, in de 19e eeuw gebouwd voor de Poolse graaf, die over het gebied heerste. Er staat een enorm groot hek voor, dus we hebben het niet heel uitgebreid kunnen bekijken.
En dan ben ik helemaal vergeten om nog iets te vertellen over de universiteit en het Ivan Franko park. Ons hotel staat bovenop een heuvel, onderaan de heuvel staat het universiteitsgebouw en daartussenin ligt het Ivan Franko park. Het Universiteitsgebouw is een mooi lichtgeel beschilderd gebouw. Erbovenop staat een beeld van Moeder Galicië, die haar twee kinderen, de rivieren Dnister en Vistoela, zegent. Recht tegenover het gebouw staat een enorm groot imposant beeld van Ivan Franko, een Oekraïens dichter, die aan deze universiteit gestudeerd heeft.
De rest van de avond hebben we nog even in een parkje rondgelopen en op een bankje gezeten, maar toen het donker werd gingen we maar alvast terug naar het hotel. Daar was het dan wachten totdat we half één met een busje naar het station zouden worden gebracht, waar we dan om 01.30 de nachttrein naar Odessa konden nemen. Dat was echt wat omhangen in de hal van het hotel. Ik was ook wel zenuwachtig, of het deze keer weer zo mis zou gaan als in de vorige nachttrein!
Dit was dan L’viv, een erg mooie bijzondere stad!