Dag 11: Odessa en de nachttrein naar Simferopol

Vanochtend moesten we al weer de koffers helemaal inpakken, want vanavond gaan we voor de laatst keer met de nachttrein. Ik zie er nu helemaal niet meer tegenop; ik heb er eigenlijk wel een beetje zin in. Lekker in slaap gewiegd (geschud) worden door de trein…
Maar eerst nog de hele dag om in Odessa rond te kijken. Eerst zijn we nog bij een kerk langsgeweest. Vanbuiten stond hij helemaal in de steigers, maar dit is de enige kerk waar ik vanbinnen een paar foto’s heb gemaakt. In deze kerk waren ook weer mooi fresco’s en iconen. Vooral de schildering van de drie-eenheid in de koepel vond ik erg mooi. Ook was het wel grappig dat er precies één lichtstraal door een raampje in de koepel kwam, die precies op een icoon scheen.
Daarna zijn we naar het strand gelopen. Het viel nog niet mee om er te komen, want de weg die we eerst ingingen, liep niet helemaal door tot de zee, dus moesten we eerst weer terug. Toen we er dan waren, hebben we even op een bankje in de schaduw gezeten en genoten van een fris zeewindje. Ook was het erg leuk om te kijken naar de Russen, die staand staan te zonnen op het strand. Of ze dat comfortabeler vinden, of dat je er mooier bruin van wordt, ik zou het niet weten, maar ik ga zelf toch liever in het zand liggen!
Langs het strand zijn we teruggelopen richting stadscentrum. Overal staan standjes waar je drinken kan halen, en overal schalt dan weer andere muziek uit de boxen. Op het strand zelf staan nog allerlei trampolines en zelfs een klein zwembadje! Zelf hebben we niet gezwommen, omdat het water bij Odessa niet echt schoon is, aangezien de riolering hier zo in zee wordt geloosd.
Na een tijd strand, kwamen we uit bij het Sjevtsjenko park, waar je nog steeds uitzicht over de Zwarte Zee hebt. Dit park staat echt vol met allerlei monumenten: voor de matrozenopstand, voor de Afghanistan oorlog, en nog wel meer dingen, waarvan we niet echt konden achterhalen waar het voor was. Het monument voor de Afghanistan oorlog, die de Sovjet Unie van 1979 tot 1988 voerde, vond ik zelf erg mooi. Het is een beeld van een soldaat, die met zijn geweer tussen zijn knieën zit, en somber voor zich uitkijkt. Dat gaf heel mooi aan hoe zinloos die oorlog was, en dus hoe erg het is dat er zoveel schade en mensenlevens te betreuren waren. Dit geldt vind ik eigenlijk wel voor elke oorlog en daarom kon ik dit erg waarderen.
Eenmaal terug in het stadscentrum hebben we geluncht bij een pizzeria en hebben we de kaarten op de bus gedaan. We hebben ook een kijkje genomen bij het Kunst Museum, maar dat was helaas gesloten. Onderweg kwamen we toevallig nog langs een Gereformeerde kerk. We mochten binnen een kijkje nemen en het was echt heel apart; zo anders dan de orthodoxe en katholieke kerken. Binnen was niemand te bekennen, stond het vol met banken en de muren waren bijna kaal: er hing alleen een groot kruis, en de ramen waren ook erg mooi van glas in lood gemaakt. Ik verbaas me er nog steeds wel over dat ze een gereformeerde kerk hebben in Odessa, maar dat zal wel komen omdat het een grote havenstad is.
We zijn nog langs de synagoge gelopen, maar het was ondertussen te laat geworden om nog binnen te mogen kijken. Verder hebben we lekker op een bankje gezeten, kijken naar de inwoners en toeristen. Na het eten hebben we nog even ‘geflaneerd’ over dé flaneerstraat van Odessa, ook versierd met lichtjes erboven. Langs de straat stonden ook groepjes muzikanten. Wij zaten bij een slagwerkgroepje, waar na een tijdje best een groep mensen omheen stond te luisteren. Op zich zou je nog best wat verdienen, want in Oekraïne geeft men vaak geld aan de straatmuzikanten.
’s Avonds gingen we dan weer met een busje naar het station en naar de nachttrein. Dit keer vertrok hij gelukkig wel op een redelijkere tijd: 23.30, dus we konden wat meer op een normale tijd slapen.