Het dagelijks leven gaat door...

Na lange tijd toch een update op mijn blog. Er is zo veel gebeurd de afgelopen tijd in Kiev, waarvan jullie in Nederland ook veel in het nieuws hebben kunnen zien en het is niet niks. Dat maakte het ook extra lastig om mijn blog te updaten, want hoe begin je, waar heb je het wel over, wat is politiek gevoelig, hoe maak je de balans tussen het dagelijks leven zoals dat hier nog steeds zijn gangetje gaat en de heftige televisiebeelden? Daarnaast heb ik het ook behoorlijk druk gehad, want er valt genoeg te doen op de ambassade.
Goed, omdat anderhalve maand veel te veel is om in een blog te vertellen, zal ik alles een beetje opsplitsen en de komende tijd in verschillende blogs. Om op een wat vrolijkere noot te beginnen zal ik eerst vertellen hoe mijn weken er hier in principe uitzien en hoe ik mijn vrije tijd doorbreng.
Van maandag tot en met vrijdag werk ik van 9 tot 5 op de ambassade. Dat is ongeveer een half uur reizen bij mijn huis vandaan, maar ’s ochtends door de overvolle metro’s duurt het wel eens iets langer. Mijn flat staat boven op een heuvel, dus het begint al twee lange roltrappen. Meestal loop ik naar beneden, omdat het sowieso al erg lang duurt. Daarna is het hopen dat ik in de metro pas en dat is regelmatig dringen. Gelukkig kan ik er na twee haltes uit, dan moet ik overstappen naar een andere metrolijn. In een enorm gedrang schuifel je dan richting de roltrap om weer in een volle metro te dringen, al is deze gelukkig minder vol. Daarna is het nog vijf minuutjes lopen naar de ambassade.
De wijk van de ambassade is erg rustig en op het werk merk je ook totaal niet als er in het centrum iets gebeurt en de ambassade is ook geen enkele dag echt gesloten geweest tijdens de revolutie, al mochten medewerkers thuisblijven als het voor hen erg moeilijk of gevaarlijk was naar het werk te komen.
Op werkdagen heb ik niet veel tijd over, voor ik thuis ben is het al bijna donker, zeker als ik nog boodschappen moet doen. Naast werk probeer ik ook twee keer per week Oekraïense les te nemen. Door de omstandigheden is er helaas een groot gat gekomen, maar we hebben de lessen weer opgepakt en ik hoop de komende maanden een heel eind te komen met Oekraïens. De mensen hier reageren erg blij en verrast als ik aangeef Oekraïens te leren; ze waarderen het heel erg dat je de moeite neemt hun taal te leren en niet alleen het Russisch, waar je in veel meer landen dan alleen Oekraïne iets aan hebt. Mijn docente is erg aardig en ze vertelt ook veel over Oekraïense geschiedenis en cultuur en ook over Maidan, waar ze actief de demonstranten helpt met eten of het wassen van kleren, aanbieden van slaapplaats enzovoort.
Ook ben ik op woensdag al een keer naar Oekraïense dansles gegaan. Het was erg leuk en ook bijzonder: in een zaaltje van een universiteit komen iedere week een stel mensen bijeen die van dansen houden. Drie man maken muziek, de dans wordt kort aangekondigd en eventueel nog een stukje voorgedaan, maar dan gaat het los en danst iedereen zoals ze zich nog herinneren de dans. Er zaten mensen van alle leeftijden tussen, een jong stelletje een stelletje met een kindje van een jaar of vier, oudere stelletjes en ook een aantal mensen zonder partner; in totaal een stuk of 20 mensen. Ondanks de weinige uitleg ging het redelijk, ik kon wel enigszins meedansen, maar het was wel lastig zomaar zonder uitleg en oefening te dansen, maar het was zeker gezellig en ik hoop vaker langs te kunnen gaan.

In het weekend probeer ik er op uit te gaan in de stad of ook iets leuks te doen met collega’s. Zo hebben we een keer gesnowboard, dat was erg leuk, maar voor mij ook erg wennen. Verder ga ik bezienswaardigheden af of gewoon interessante plekken waar ik nog niet geweest ben. Zo ben ik ook meerdere keren op Maidan geweest zowel voor als na de gevechten in februari, om met eigen ogen te kunnen zien hoe het daar is en beter te kunnen verwerken wat er allemaal gebeurd is.
Het was afgelopen week heerlijk zonnig en redelijk warm weer; het voelde al bijna lenteachtig en ik heb erg veel zin in het moment dat de bomen weer groen worden, want het is nu op sommige plekken nog echt kaal. Vandaag was met koude noordenwind en vanavond zelfs sneeuw, niet helemaal ideaal voor die wens, maar anders zou het voorjaar ook al erg vroeg zijn in Oekraïne.
Sinds maandag is Jon hier en het is erg fijn elkaar weer te zien na alles wat er gebeurd is.
Dat dus over mijn vrije tijd; later meer over wat ik precies doe en wat er nou gebeurd is en nog staat te gebeuren. Ik houd jullie op de hoogte.